Do szpitala psychiatrycznego usadowionego gdzieś na krańcu świata, przyjęty zostaje dziwny (nawet jak na standardy zwyczajowych “lokatorów”) pacjent. Jako, że całymi dniami stoi bez ruchu, z rękami podniesionymi w górę i nie odzywa się do nikogo, szybko nadany zostaje mu pseudonim „Atlas”. Jak grzyby po deszczu, w szpitalu pojawiają się historie „z zaufanych źródeł” – objaśniające kim „Atlas” naprawdę jest i co mu się stało. I tak gdy jedni z przekonaniem opowiadają, że był bohaterskim górnikiem, który podtrzymał strop i uratował pięciu kolegów, ale od obciążenia zwariował, tak inni zapewniają, że nie był żadnym górnikiem tylko astronomem i zwariował od tych czarnych dziur, albo że był komandosem i w niewoli u terrorystów mu odbiło. Coś może być prawdą, może wszystko nią jest, a może właśnie nic. Spirala dezinformacji napędza się niemiłosiernie, tak iż finałowa konfrontacja wszystkich z wszystkimi wydaje się nieunikniona. Historii jest coraz więcej i choć każda różni się od poprzedniej, wszyscy zgadzają się, że Atlas jest wielkim człowiekiem i jego heroiczne czyny wymagają jakiejś reakcji. Nie jest pewne jakiej. Sytuacja nakręca się jak „Proces” Kafki, w którym sędziowie winni są zbyt dużej ilości dobrych intencji, a oskarżony zupełnie nie reaguje.
Przynamniej do czasu…

Reżyseria

Maciej Kawalski

Scenariusz

Maciej Kawalski

Obsada

Tomasz Kot
Marian Opania